به گزارش مشرق، آخرین آمار سازمان ملل حاکی است که در 2 ماه گذشته 932 نفر از ساکنان کشورهای نیجریه، آنگولا، لیبریا و سیرالئون در اثر ابتلا به ویروس ابولا جان خود را از دست داده اند.
وحشت از جهش ویروس به کشورهای دیگر زمانی به اوج رسید که یک مرد لیبریایی مبتلا به بیماری روز 25 ژوئیه در شهر لاگوس مرد.
این بیمار با 59 نفر تماس مستقیم داشته است که 15 نفر از خدمه هواپیما بوده اند و 44 نفر در بیمارستانی بوده اند که بیمار به آنجا منتقل شده بود.
با انتشار خبر مرگ این بیمار که از لیبریا و از طریق توگو به نیجریه سفر کرده بود توجه افکار عمومی به دشواری کنترل پزشکی مسافران از مناطق آلوده به سایر کشورها جلب شد.
ویروس آنفلوانزای مرغی به همین طریق از آسیا به مناطق دیگر دنیا منتشر شده بود.
با این حال کارشناسان می گویند، راه های انتقال ویروس ابولا از فرد به فرد چندان ساده نیست و به همین دلیل احتمال شیوع ابولا به ابعاد آنفلوانزای مرغی نخواهد بود.
ˈنیک بیچینگˈ استاد و پزشک مشاور دانشکده علوم پزشکی بیماری های استوایی لیورپول انگلیس می گوید:ابولا و بیماری هایی مانند آن از طریق تماس مستقیم با مایعات بدنی فرد آلوده منتقل می شوند، در حالیکه آنفلوانزای مرغی، سارس یا بیماری های مشابه از طریق هوا منتقل می شوند.
ˈدر واقع ابولا را می توان با اچ آی وی مقایسه کرد که از راه تماس مستقیم با مایعات بدنی منتقل می شود. اما در این حالت هم خطر انتشار اپیدمیک ابولا کمتر است.ˈ
ˈبن نیومنˈ ویروس شناس دانشگاه ردینگ انگلیس نیز می گوید:اچ آی وی میلیون ها نفر در سراسر دنیا را آلوده کرده است ولی تعداد مبتلایان به ابولا کمتر از پنج هزار نفر است.
حتی در شرایط فعلی که بزرگترین حمله ابولا تا به امروز است مرگ و میر ناشی از ابولا بستگی به هر مورد خاص و فرد مبتلا داشته و میزان سرایت جغرافیایی آن گسترده نبوده است.
وی اضافه می کند: ابولا ویروسی است که یا به سرعت جان قربانی را می گیرد یا بیمار با آن می جنگد و آن را مغلوب می کند.
دانشمندان معتقدند ویروس ابولا در میان حیوانات جنگل های استوایی یا مناطق استوایی آفریقا تکامل یافته است.
یکی از مظنونان اصلی خفاش میوه خوار است. تصور دانشمندان این است که ویروس از طریق تماس با بدن حیوان مرده یا تغذیه از گوشت حیوان آلوده، به انسان منتقل شده است.
ویروس ابولا که نخستین بار در سال1976 در کشور زئیر شناخته شد و معمولا در مناطق دور افتاده روستایی با بهداشت عمومی و فردی بسیار پایین گزارش شده است.
کارشناسان می گویند، این واقعیت علمی که محل بروز شیوع ناگهانی آن در مناطق دورافتاده است به ویروس شرایط بهتری برای انتشار می دهد.
نیک بیچینگ می گوید:شبکه خدمات درمانی در کشورهایی مانند گینه، لیبریا و سیرالئون ضعیف است و از طرفی مردم هم تمایلی برای ماندن در قرنطینه ندارند.
با شیوع روزافزون بیماری ابولا در 4 کشور آفریقایی ، کمیته ای متشکل از کارشناسان پزشکی جهان در ژنو مشغول بررسی ابعاد این بیماری هستند که نتایج بررسی های آن ها ممکن است به اعلام این بیماری به عنوان یک اپیدمی جهانی از سوی سازمان بهداشت جهانی بیانجامد.
طبق آمار روز چهارشنبه سازمان بهداشت جهانی فقط در فاصله روزهای دوم و چهارم ماه جاری 108 نفر دیگر به شمار مبتلایان به این بیماری لا علاج در کشورهای یاد شده افزوده شده اند.
برهمین اساس تا روز چهارم ماه اوت در مجموع نام هزار و 711 نفر از مردم این کشورها در فهرست مبتلایان به ابولا ثبت شده که تاکنون 932 نفر از آن ها جان خود را از دست داده اند.
ابولا واکسن ندارد و نشانه های اولیه آن مانند تب، درد عضلانی گلو درد و سردرد ممکن است با علایم سرماخوردگی شدید اشتباه گرفته شود.
رساندن آب و مایعات کافی به بیمار احتمال زنده ماندن مبتلایان را بیشتر می کند. از دست دادن مایعات بدن علت اصلی مرگ مبتلایان است.
وحشت از جهش ویروس به کشورهای دیگر زمانی به اوج رسید که یک مرد لیبریایی مبتلا به بیماری روز 25 ژوئیه در شهر لاگوس مرد.
این بیمار با 59 نفر تماس مستقیم داشته است که 15 نفر از خدمه هواپیما بوده اند و 44 نفر در بیمارستانی بوده اند که بیمار به آنجا منتقل شده بود.
با انتشار خبر مرگ این بیمار که از لیبریا و از طریق توگو به نیجریه سفر کرده بود توجه افکار عمومی به دشواری کنترل پزشکی مسافران از مناطق آلوده به سایر کشورها جلب شد.
ویروس آنفلوانزای مرغی به همین طریق از آسیا به مناطق دیگر دنیا منتشر شده بود.
با این حال کارشناسان می گویند، راه های انتقال ویروس ابولا از فرد به فرد چندان ساده نیست و به همین دلیل احتمال شیوع ابولا به ابعاد آنفلوانزای مرغی نخواهد بود.
ˈنیک بیچینگˈ استاد و پزشک مشاور دانشکده علوم پزشکی بیماری های استوایی لیورپول انگلیس می گوید:ابولا و بیماری هایی مانند آن از طریق تماس مستقیم با مایعات بدنی فرد آلوده منتقل می شوند، در حالیکه آنفلوانزای مرغی، سارس یا بیماری های مشابه از طریق هوا منتقل می شوند.
ˈدر واقع ابولا را می توان با اچ آی وی مقایسه کرد که از راه تماس مستقیم با مایعات بدنی منتقل می شود. اما در این حالت هم خطر انتشار اپیدمیک ابولا کمتر است.ˈ
ˈبن نیومنˈ ویروس شناس دانشگاه ردینگ انگلیس نیز می گوید:اچ آی وی میلیون ها نفر در سراسر دنیا را آلوده کرده است ولی تعداد مبتلایان به ابولا کمتر از پنج هزار نفر است.
حتی در شرایط فعلی که بزرگترین حمله ابولا تا به امروز است مرگ و میر ناشی از ابولا بستگی به هر مورد خاص و فرد مبتلا داشته و میزان سرایت جغرافیایی آن گسترده نبوده است.
وی اضافه می کند: ابولا ویروسی است که یا به سرعت جان قربانی را می گیرد یا بیمار با آن می جنگد و آن را مغلوب می کند.
دانشمندان معتقدند ویروس ابولا در میان حیوانات جنگل های استوایی یا مناطق استوایی آفریقا تکامل یافته است.
یکی از مظنونان اصلی خفاش میوه خوار است. تصور دانشمندان این است که ویروس از طریق تماس با بدن حیوان مرده یا تغذیه از گوشت حیوان آلوده، به انسان منتقل شده است.
ویروس ابولا که نخستین بار در سال1976 در کشور زئیر شناخته شد و معمولا در مناطق دور افتاده روستایی با بهداشت عمومی و فردی بسیار پایین گزارش شده است.
کارشناسان می گویند، این واقعیت علمی که محل بروز شیوع ناگهانی آن در مناطق دورافتاده است به ویروس شرایط بهتری برای انتشار می دهد.
نیک بیچینگ می گوید:شبکه خدمات درمانی در کشورهایی مانند گینه، لیبریا و سیرالئون ضعیف است و از طرفی مردم هم تمایلی برای ماندن در قرنطینه ندارند.
با شیوع روزافزون بیماری ابولا در 4 کشور آفریقایی ، کمیته ای متشکل از کارشناسان پزشکی جهان در ژنو مشغول بررسی ابعاد این بیماری هستند که نتایج بررسی های آن ها ممکن است به اعلام این بیماری به عنوان یک اپیدمی جهانی از سوی سازمان بهداشت جهانی بیانجامد.
طبق آمار روز چهارشنبه سازمان بهداشت جهانی فقط در فاصله روزهای دوم و چهارم ماه جاری 108 نفر دیگر به شمار مبتلایان به این بیماری لا علاج در کشورهای یاد شده افزوده شده اند.
برهمین اساس تا روز چهارم ماه اوت در مجموع نام هزار و 711 نفر از مردم این کشورها در فهرست مبتلایان به ابولا ثبت شده که تاکنون 932 نفر از آن ها جان خود را از دست داده اند.
ابولا واکسن ندارد و نشانه های اولیه آن مانند تب، درد عضلانی گلو درد و سردرد ممکن است با علایم سرماخوردگی شدید اشتباه گرفته شود.
رساندن آب و مایعات کافی به بیمار احتمال زنده ماندن مبتلایان را بیشتر می کند. از دست دادن مایعات بدن علت اصلی مرگ مبتلایان است.